Keuzes

  • Ik heb 3 studies niet afgemaakt

    Tijdens de middelbare school wist ik nog niet goed wat ik wilde studeren. Ik had gekeken naar creatieve therapie, conservatorium, maatschappelijk werk. Iets met mensen en/of creativiteit en/of muziek. Kortom, ik wist het nog niet. Ik was 16 jaar toen ik klaar was met de havo en ik had het idee dat ik nog niet klaar was om te gaan studeren. Dus ik koos voor een tussenjaar en ik ging naar Amerika.

     

    Social studies

    Terug in Nederland aangekomen ben ik de studie Sociaal Pedagogische Hulpverlening (SPH, inmiddels heet deze studie Social Studies) begonnen. Helemaal zeker van mijn keuze was ik nog niet. Ik overwoog om na het behalen van mijn propedeuse over te stappen naar de universiteit, om Psychologie te gaan studeren. Dat was in ieder geval het plan.

     

    Meubelstoffeerder

    Uiteindelijk heb ik daar niet voor gekozen en maakte ik mijn studie op het hbo af. De opleiding beviel me goed, al miste ik creativiteit in mijn studie, dus ik ging de mbo opleiding Meubelstoffeerder doen. Daar kwam ik er achter dat ik dit heel leuk vond, maar het fysiek erg zwaar was om meubels te ontdoen van de stoffering. Ook zag ik mezelf dit niet iedere dag doen. En daardoor besloot ik te stoppen met die opleiding.

     

    Kunstacademie

    Ik besloot te gaan onderzoeken of de kunstacademie iets voor mij was. Ik werd niet toegelaten, maar ik ging de zaterdagacademie doen. Een voorbereiding op de kunstacademie, waarbij je iedere zaterdag een hele dag les hebt over uiteenlopende onderwerpen en zo ook je portfolio opbouwt. Dat vond ik super leuk en na dat jaar werd ik alsnog toegelaten tot de kunstacademie. Ik ging Interieurontwerp in deeltijd studeren, want inmiddels werkte ik ook in hoger onderwijs, dus voltijd studeren was lastig.

    Na een jaar met veel strijd en tranen was ik erachter gekomen dat creatief bezig zijn meer een hobby voor me was dan werk. Ik was veel meer bezig met hoe klasgenootjes zich voelde, dan met het ontwerpen. Op de kunstacademie voelde ik me erg verloren, ik haalde vele vakken niet en moest stoppen omdat ik niet aan de BSA norm (Bindend StudieAdvies) voldeed.

    Pyschologie

    Ik startte mijn eigen coachingsbedrijf en bleef daarnaast ook werken in het onderwijs. Enkele jaren laten begon het weer te kriebelen en ging ik in deeltijd Psychologie studeren aan de universiteit, af en toe een vak. En tot op heden heb ik die opleiding niet afgemaakt. En ik weet niet of ik dat ooit ga doen.

     

    Ontdekkingstocht

    Ik weet als geen ander hoe het is om te zoeken, te ontdekken, te stoppen en ook door te blijven gaan. En soms is ontdekken dat het níét bij je past ook al heel waardevol. Anderen kunnen wel zeggen dat het niks voor je is, maar het zelf ontdekken is nog veel belangrijker.

     

    En soms vinden we nog niet de ideale opleiding of de ideale baan. Terwijl de mensen om ons heen ‘het’ gevonden lijken te hebben. En je weer op een verjaardag antwoord moet geven op de vraag: “Wat ga jij later doen?” of “Weet je al wat je wilt worden?”. Ik vraag me wel eens af of we ‘het’ ooit zullen weten.

  • Maak eens een fuck-it-list

    In een vorige blog schreef ik over het maken van een bucketlist.

    Een lijst maken met dingen die je graag nog in je leven wilt doen of meemaken.

    Zo krijg je meer zicht op je dromen en verlangens. En ook als is het spannend. Het is de manier om jezelf op een constructieve manier uit te dagen.

    Een vervolgstap op die bucketlist is het maken van een fuck-it-list.

     

    Wat is een fuck-it-list?

    Een fuck-it-list bestaat uit 2 delen.

     

    Deel 1

    Deel 1 bestaat dingen die je graag wilt doen, maar niet doet of durft en bang bent voor de reacties van anderen.

    ‘Fuck it, ik doe het toch!’

     

    Voorbeeld

    Ik ben opgevoed met het idee dat iemand zich moet schamen voor zijn lijf als ie dik is. Verbergen, verstoppen, schamen en vooral niet flaneren. Kom maar terug als je dik bent.

    Ik had op mijn fuck-it-list staan dat ik in bikini over het strand ging lopen. Zonder het te verbergen. Zonder mijzelf en mijn lichaam te verbergen.

    Ik besloot het te doen, voor mezelf. Ik vond het spannend, maar ik deed het toch. En het voelde heel bevrijdend. Elk lichaam is een bikini body. Je mag zelf bepalen hoe jij je kleed.

    En je hoeft nooit te schamen voor je lichaam.

     

    Doe het juist wel – voor jezelf

    Dus op deel 1 komen vooral dingen op die je juist voor jezelf willen doen.

    • Wat vind je spannend?
    • Wat doe je niet omdat je de reactie van anderen vreest?
    • Of wat zou je graag willen doen, maar durf je niet?
    • Wat wordt als ongepast gezien?

    Zet dat maar op je fuck-it-list.

     

     

    Deel 2

    Deel 2 bestaat uit dingen die van je verwacht worden, die je moet doen of die je hoort te doen, maar die jij niet wilt doen.

    Dit vooral dingen die belangrijk zijn voor anderen, die energievreten, die niet in lijn zijn met jouw kernwaarden. Of die je doet om ander tevreden te houden of gelukkig te maken.

    ‘Fuck it, ik ga het NIET doen!’

     

     

    Voorbeeld

    Zo heb ik een jaar lang geen make-up gedragen. Zelfs voor professionele foto’s voor op mijn toenmalige werk heb ik geen uitzondering gemaakt. Ik heb dat jaar een paar keer de keuze gemaakt wel make-up te doen. Voor een feestje, ofzo. Omdat ik daar zit in had. Maar ik wilde mezelf meer omarmen zoals ik ben. En ik wilde proberen te kijken wat er naar boven kwam in mijzelf als ik geen make-up had. Ik voelde me soms echt minder zeker over mezelf. Toch was dat vaak maar even.

    Make-up op hebben wordt vaak geassocieerd met vrouwelijkheid, verzorgd zijn, zelfverzekerdheid en ook met professionaliteit. Dat had ik ook geïnternaliseerd. Door fuck-it er tegen te zeggen, kreeg ik ruimte om dit los te koppelen en het te onderzoeken. Ik ben goed zoals ik.

     

    Soms hoort het erbij

    Natuurlijk zijn er altijd dingen in het leven die erbij horen, zoals je rekeningen betalen en het huishouden. Maar als je daar een gruwelijke hekel aan hebt, en je hebt het budget, dan kun je overwegen om iemand in te huren die het voor je doet.

     

    Kleine dingen, grote dingen

    Maar het gaat ook om kleine dingen. Naar de verjaardag van je buurvrouw gaan, waar je geen fut voor hebt. Een stropdas aandoen, omdat het hoort. En ook grote dingen. De opleiding afmaken die je niet leuk vindt. Zorgen voor een ander, omdat je zo bent opgevoed. Moeder of vader worden omdat van je verwacht wordt. Een goede baan aannemen, voor het geld. Een groter huis kopen zodra je het kunt betalen. Ongeacht of je het wel wilt.

     

     

    Schrappen

    We doen allemaal kleine en grote dingen, die niet essentieel zijn, maar we toch doen. Wat kun je schrappen? Wat kun je loslaten? Wat kun je niet doen? Wat kun je weg doen? Wat vreet je energie of tijd, of allebei? Bevrijd jezelf ervan. Maak ruimte vrij.

     

     

    Waarom een fuck-it-list?

    Te vaak laten we ons tegenhouden door anderen. Door meningen van een ander. Door de mogelijke reactie van een ander. Door wat hoort en wat niet hoort.

    We zijn dan zo erg bezig met inpassen en aanpassen, dat we vergeten wat we zelf willen en wat passend voor ons is. Teveel bezig met de ander en met de buitenwereld en te weinig bezig met je eigen binnenwereld.

    En dat is jammer. Dus af en toe wat meer schijt aan anderen hebben, kan heel bevrijdend en helend werken. Even bewust staan bij wat wil IK.

    En de rest…

    Fuck it!

     

  • De reden waarom ik géén professional organizer meer ben

    In 2009, als jongste ooit, werd ik gecertificeerd professional organizer en niet veel later werd ik de jongste organizer in het Nederlandse beroepsvereniging. Daar is heel wat jaren van strijd aan vooraf gegaan. Want jonge mensen hebben niet genoeg levenservaring om anderen hierbij te helpen, was de alomheersende gedachte onder professional organizers.

    Dit had al een rode vlag moeten zijn, maar ik wilde dit zo graag. Mensen helpen bij stress en ruis verminderen, door een georganiseerde werkplek of een georganiseerd huis.

    Na de opleiding heb ik stage gelopen en proefklanten gehad. Ik schreef mij in bij de KVK en vrolijk ging ik op weg.

     

    Onbekend

    Het beroep Professional Organizer was nog niet heel bekend in Nederland en daar was gelijk (weer) een grote horde. Zeker als het ging om bereiken van nieuwe klanten.

    Uitleggen wat je deed, wat je niet deed en waarom het nut had. Constant bewijzen.

     

    Is dit het nou?

    En als ik dan bij klanten aan de gang ging, dan vroeg ik me af of ik ze wel echt hielp. Omdat er eigenlijk een diepere oorzaak was waarom hun huis rommelig was. Als ze het overzicht kwijt waren. Of ze keuzes maken heel lastig vonden.

    Ik wilde ze graag helpen, omdat ze stress hadden, maar ik had niet het gevoel dat ik de oorzaak van stress aanpakte. Ze kregen wel heel veel tools mee.

     

    Verre van perfect

    In mijn eigen huis was het verre van perfect en ik kreeg het gevoel dat ik geen professional organizer kon zijn als het niet bij mij perfect opgeruimd was. Professional organizing werd gekoppeld aan minimalisme, clean, wit, schoon, leeg en ook met perfect.

     

    De druppel

    En dat was voor mij de druppel. Het gaat namelijk helemaal niet op een perfect schoon en opgeruimd huis. Dat is onrealistisch, onhaalbaar en toxic. Je bent mens en in een huis mag geleefd worden. Ik ben helemaal niet perfect en ik wil dat ook helemaal niet zijn. Anderen hebben er ook niks aan als je ze een onrealistisch ideaalbeeld voorschotelt.

    Mij maakt het ook niet uit of je huis opgeruimd is of niet. Ik wil je verder helpen. Echt verder helpen.

     

    Wat wil je? En waarom?

    Het gaat erom dat je onderliggend kijkt. Wat is het probleem, wat wil je veranderen en waarom?

     

    Waarom is je huis zoals het is en waarom wil jij het anders?

    Minder prikkels? Minder spullen? Meer overzicht? Minder stress?

    Minder tijd kwijt aan het huishouden?

     

    Welke drijfveer heb je? En welk resultaat wil je behalen?

     

    Onderliggend

    En daaronder zit dingen die we allemaal meekrijgen en meegeven aan elkaar.

    Het laatste hebbeding, de laatste gadget, niet zonder cadeaus aan kunnen komen zetten, de laatste mode, het nieuwste boek, het laatste dieet, een nieuwe nagellak. Dan voel jij je beter. Allemaal onderliggende (vaak onbewuste) overtuigingen om te gaan kopen en thuis te komen met spullen. Of om vast te houden aan spullen.

     

    Pas dan

    Voor structurele verandering, zul je eerst inzicht moeten hebben waardoor je doet wat je altijd doet. Dus welk onderliggende overtuiging houdt het patroon in stand?

    Hier moet je eerst zicht op hebben. Pas dan kun je die overtuiging gaan aanpakken.

    Pas als je die onderliggende overtuigingen gaat veranderen, kun je patronen doorbreken en het werkelijk anders gaan doen. En daarna komen pas de praktische tools in beeld.

     

    Pas als je stil staat waarom je koopt, dan pas stop je de inflow.

    Pas als je stil staat waarom het niet lukt om overzicht te houden, dan pas kun je keuzes gaan maken.

    Pas als je erkent dat je wilt voldoen aan een norm, kun je deze loslaten.

    Pas als je stopt met vergelijken, krijg je de rust van genoeg zijn.

    Pas je als weet waarom je van jezelf perfect moet zijn, kun je milder voor jezelf zijn.

    Pas als je weet waarom je de leegte wilt vullen met spullen, pas dan kun je de pijn en het verdriet toelaten en gaan helen.

    Pas als je kiest voor wat echt belangrijk is, kun je het onbelangrijke laten gaan.

    Pas dan komt er wezenlijk verschil en zal er iets veranderen in de basis.

     

    Het werkelijke doel

    Ik merk dat ik dieper kan gaan dan de oppervlaktelaag. Niet alleen wat je ziet (laat zien) en wat je doet, maar ook wat je voelt, denkt en welke onbewuste gedachten je hebt.

    De meeste mensen willen rust, overzicht en ademruimte. Structurele verandering.

    Het opgeruimde huis is een middel, maar niet het doel.

    Dus daar ik richt ik mij op: het werkelijke doel. Dat wat er echt toedoet en dat wat echt het verschil gaat maken in jouw leven.

     

     

    Wil je het ook echt anders gaan aanpakken, maar kun je hier wat hulp bij gebruiken? Neem dan contact met mij op voor een gratis kennismaking.

  • Feel the fear and do it anyway

    In 2017 zat ik in Isla Holbox, Mexico voor een business training. Ik wilde leren hoe ik een online training kon opzetten, zodat ik meer kon gaan reizen.

    In die training van Wonderlijk Werken ging ik kijken naar mijn waarden en wensen in mijn business én in mijn leven. Ook werd ik uitgedaagd om een long ass bucketlist te schrijven. Pff. Haha. Ik vind het heerlijk om te dromen en vooral ook grootse, uitdagen, prikkelende dromen op te schrijven. Maar ik wilde niet persé een checklist hebben met dingen die iedereen gedaan moest hebben in zijn leven. Ik wilde een persoonlijke lijst, waar ik warm voor liep.

     

    Op mijn lijst stond onder andere (waarvan ik sommigen al heb gedaan):

    • Diverse reisbestemmingen
    • Wonen in Parijs
    • Leven in een busje ✔️
    • Een neuspiercing ✔️
    • Een tattoo (is geboekt)

    Maar ook: paragliden.

     

    Het leek mij fantastisch om van een berg af te rennen en dat dan de wind je oppakt, waardoor je, als is het maar even, kunt vliegen als een vogel, terwijl je kijkt naar de natuur onder je en de wolken boven. Je hebt een weidse blik van je omgeving, waarover je zweeft, met fantastische vergezichten. Leek me echt super gaaf! Ik zag voor me dat ik dit in Frankrijk ooit ging doen.

     

    En tijdens deze zomervakantie keken we uit op de berg waar men vanaf sprongen voor, jawel: het paragliden, over het prachtige meer van Annecy. Ik kon er niet meer omheen: dit was mijn kans.

     

    En ik besloot er voor te gaan. De weersvoorspellingen werden iets minder, dus ik had nog 1 dag om de sprong te wagen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik maakte de afspraak en de volgende dag zag ik in een busje met 6 Fransen en ik. De chauffeuse van het busje crosste zonder angst de smalle bergwegentjes naar boven. Terwijl we hoger kwamen,  werden de uitzichten steeds mooier. Onderweg kreeg ik de instructie. Het laatste stukje van de berg was alleen toegankelijk voor mensen met een toegangspas. Eenmaal boven was het druk met mensen. Begrijpelijk, want het uitzicht was er erg mooi.

     

    Na een klein stukje omhoog klimmen kwamen we op een steil stukje helling met kunstgras. Aan het einde van het kunstgras kon je niet naar beneden kijken. Ze vertelden me dat het daar steil naar beneden ging en dat je daar niet terecht wilde komen… Yikes.

     

    Mijn instructeur legde het scherm klaar. Ik kreeg van alles aangeklikt en een selfie stick met camera in mijn handen gedrukt. En de vraag of ik klaar was om te gaan rennen, heel hard rennen. En dat deed ik. Met alles wat ik in mij had rende ik. De gilder kwam omhoog, pakte wind en wij (de instructeur en ik) renden van de berg af tot onze voeten de grond niet meer raakte, maar we door de lucht vlogen. Wow!

     

    Uitzicht over het meer van Annecy
    Ik net geland

    Ik genoot van het zweefgevoel en het mooie uitzicht. Ik mocht nog een stukje zelf sturen. Maar voor ik het wist was het tijd om te gaan landen. Het vloog voorbij en voor je wist stonden we weer aan de grond. Wat een adrenaline rush! Dit had nog wel langer mogen duren. Zo gaaf!

     

    Vond ik het spannend? Ja, er zijn zelfs opnames van ik die aan het gillen is omdat de instructeur even acrobatische trucjes liet zien. Was ik bang dat het fout zou kunnen gaan? Jazeker. Maar toch wilde ik het doen. En toch deed ik het. Ik wil niet leven in ‘als, dan’, of zoals ze in Amerika zeggen: what if. Want het kan fout gaan en het kan goed gaan. Je hoeft geen roekeloze dingen te doen, maar laat angst je niet leiden om de dingen te doen die je wilt doen.

     

     

    Wat staat er op jouw bucketlist? Wat vind je spannend en stel je uit? Of doe je het toch?

     

     

  • Ik doe het zelf wel…

    Ik las laatst een artikel over Weaponized Incompetence.

    Weaponized incompetence is een tactiek die mannen in heteroseksuele relaties gebruiken, soms bewust, soms niet – om er voor te zorgen dat taken in het gezin en huishouden niet evenredig verdeeld zijn en traditionele genderrollen in stand worden gehouden.* Doordat de man een taak slecht uitvoert of helemaal vergeet, hoeft ie het daarna niet meer te doen.

    “Laat maar zitten, ik doe het zelf wel.”

    En dit gebeurt niet alleen in (hetero) relaties, maar ook werkrelaties en studiegroepen of bij je eigen kinderen. Het lijkt makkelijker, sneller en beter als we het zelf maar oppakken, dan het te vragen aan een ander of de taak bij een ander te laten.

    Maar daarmee leg je de taak en dus ook de last bij jezelf, ontneem je de ander om de vaardigheid te oefenen die bij die taak hoort én trek je een grote broek aan: je neemt meer verantwoordelijkheid op je schouders dan je in je eentje wellicht kunt en moet dragen. Dit kan er voor zorgen dat je meer ballen in de lucht moet houden en dat kan uitputting in de hand werken.

    Het is verleidelijk om het zelf te doen en daarmee er zeker van te zijn dat het gedaan wordt en volgens jouw eigen standaard. Maar we kunnen niet alles zelf oppakken. De ander kan het ook leren. Net zoals jij het ook hebt moeten leren. En het anders doen, betekent ook niet dat het slechter is. Ik bedoel, niemand is perfect, dus jij ook niet. Sure, de een is beter in een vaardigheid dan een ander, maar het wordt niet beter als ie niet kan oefenen.

    Soms moeten we even op onze handen bijten. Misschien is het niet zoals we hadden gehoopt of duurt het allemaal langer, maar als je het allemaal zelf doet, hou je geen tijd en energie over voor dingen die je blij, gezond en gelukkig maken. Dat is ook zorgen voor jezelf: sommige dingen gewoon niet doen. Je kunt het immers niet allemaal zelf doen.

    Je houdt het ook zelf in stand; de ander vindt het wel makkelijk als het voor hem (of haar of diens) wordt gedaan en leert zo niet hoe ie het wel kan. Dus nog een reden om het bij de ander te laten. Doe zelf af en toe even een stapje terug en geniet ervan dat het voor je wordt gedaan. Laat het even gaan en zie de ander ploeteren. En voel je er vooral niet schuldig over. Het gaat over balans; ik weet zeker dat je nog genoeg doet en weet dat je de ander er een dienst mee bewijst.

    Ik had er met mijn partner over en hij zei: “Maar jij doet dit ook, hoor.” En hij wees mij erop dat ik nooit lampen ophang en bang ben om gaatjes te boren, omdat ik dan bang ben een waterleiding, verwarmingsbuis (is echt gebeurd) of elektriciteitskabel te raken. Slik. Hij had helemaal gelijk. Ook ik kan leren lampen ophangen en gaatjes boren. Maar voor nu vind ik het wel makkelijk zo.

    *Bron: Kate Jgln, Medium.com, 6 oktober 2021.

  • Stoppen of doorgaan? 9 reminders bij het maken van keuzes

    Soms sta je op een punt waarop je moet beslissen: ga ik door of stop ik? Bijvoorbeeld als je merkt dat je niet meer met plezier naar je werk gaat. Je ziet er tegenop. Het begint je echt tegen te staan en je twijfelt. Past dit werk nog wel bij mij? Wat zou wel passen en hoe kom ik daar achter? Ontslag nemen zal een grote verandering teweeg brengen, wil en durf ik dat wel?

     

    Of als je merkt dat je een pas op de plaats moet gaan doen. Maar wat laat je dan even vallen? Kun je dat wel maken? Is stoppen wel een optie? Wat zullen anderen daar wel niet van vinden?

     

    Ik kan enorm twijfelen, vooral als een keuze een grote impact heeft of als ik de gevolgen niet goed kan overzien. Het voelt dan te groot om de keuze te maken. Een grote verantwoordelijkheid, want wat als ik de verkeerde keuze maak? Wikken, wegen, heen en weer gegooid worden.

     

    Soms willen we in de toekomst kijken en weten of die ene keuze de juiste keuze was. Een klein tipje van de sluier of een hint, zodat je weet wat de juiste richting is. Of iemand die je zegt welke keuze je moet maken voor gegarandeerd een gelukkig leven.

    Maar dat gaat niet, helaas.

     

    Toch maken we de hele dag door keuzes en ook komen er regelmatig ook grote keuzes voorbij, die we uiteindelijk toch ook maken.

     

    Hierbij 9 reminders bij het maken van keuzes.

     

    1. Je maakt de keuze met de informatie en kennis die je op dat moment hebt.

    Daar moet je het mee doen, meer heb je niet.

    Helaas geen glazen bol 😉

    Achteraf bekijken is altijd makkelijk praten. Aan “had-ik-maar’ heb je helemaal niks.

     

    2. Er is geen goede of foute keuze.

    Een keuze is een probeersel, een experiment.

    Je gaat ontdekken of het gekozen pas bij je past. Of niet bij je past.

    En soms kom je er nooit achter.

    Het is gewoon niet zo zwart/wit; eerder grijs. Een heel gebied.

     

    3. De meeste keuzes zijn niet definitief.

    Dit betekent dat je het nog terug kunt draaien, erop terug kunt komen of een nieuwe keuze maakt om een andere weg in te slaan.

    Stel dat je kiest voor een baan en die het niet voor je blijkt te zijn, kun je opnieuw gaan solliciteren.

    Is balen, zeker weten, maar niet definitief.

     

    4. Welke keuze je ook maakt, het zal verandering in gang brengen.

    “The only constant in life is change.” – Heraclitus

    Soms is dat besef al even genoeg. Verandering hou je niet tegen.

     

    5. De perfecte keuze bestaat niet.

    We maken allemaal fouten, niemand is perfect. Het is onmogelijk om perfect te zijn en altijd perfecte keuzes te maken. Probeer dit dan ook los laten en verlang geen perfectie van jezelf.

     

    6. Kijk naar zowel je verstand als je gevoel.

    Want je hebt ze beide nodig om een keuze te maken.

    Zo nam ik ook niet gelijk ontslag om voor mijn bedrijf te gaan.

    Ik ben eerst een zakcentje gaan sparen, zodat ik iets anders de hand had.

    Ja, je gevoel is heel belangrijk, maar intuïtie, oerinstinct, (onder)buikgevoel, hartgevoel, angst, etc zijn ook allemaal gevoelens. dus wat volg je dan? Gevoel + ratio = weloverwogen.

     

    7. Soms kun je nog even geen keuze maken.

    Dat is ook oké. Je kunt het even laten rusten. Of jezelf een deadline geven.

     

    8. Soms zijn er meer opties dan je in eerste instantie had gedacht.

    Kijk ook eens naar andere opties. Is er iets anders mogelijk? Of een compromis?

     

    9. Sommige keuzes zijn hartstikke moeilijk en spannend.

    Vooral als ze van grote impact zijn of lijken te zijn. Iedereen loopt hier tegen aan.

    Erover praten met anderen helpt. Zo kun je andere kanten belichten en de situatie vanuit andere perspectieven bekijken.

    Maar het blijft lastig en je moet het zelf doen. Ik weet dat je het kunt.

     

     

    Vind jij het lastig om keuzes te maken? Welke gedachte helpt jou op dat moment?